Αντί για χρόνια πολλά, ανοίξτε μάτια κι αυτιά. 

Όταν είδα τη κωφάλαλη εκείνη γυναίκα, να είναι κρεμασμένη από ένα στύλο και να απειλεί να πέσει, γιατί της έκοψαν το επίδομα και δεν μπορούσε να ζήσει τα παιδιά της, πάγωσα.
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, από εκεί και πέρα!
Εξαθλίωση!
Τ’ επιδόματα δέχονται αυτή την εποχή, ανελέητα χτυπήματα.

Λυπάμαι Ελλάδα!
Λυπάμαι που φτάσαμε ως εδώ!

Η κωφάλαλη εκείνη γυναίκα, ακούει και μιλάει, καλύτερα απ όλους μας!

Κάποιοι σιωπούν!
Άλλοι  μιλούν.

Λυπάμαι …..

Οι δικές μου ευχές είναι διαφορετικές:
Χρόνια πολλά καθημερινά,
στ’ απλά και στα ουσιαστικά.
Στα χέρια που μας κρατάνε,
όταν οι πληγές αιμορραγούν.