Σ’ ένα υπέροχο γιατρό, που προσφέρει, πολλά στο αγώνα για το Aids !
Ηταν Ιανουάριος του 1997, όταντον αντίκρυσα για πρώτη φορά.
Μόλις είχα μάθε στα 24 μου πως ήμουν Hiv θετική.
Το χαμόγελο του είχε κάτι από μικρού παιδιού.
Αλλά τα μάτια του, τη δύναμη ενός ταύρου, που με κράτησε όρθια!
Με γέμισε κουράγιο!
Φοβόμουν και έτρεμα!
Κράτησα εκείνες τις στιγμές μέσα μου!
Απο τότε περάσαμε και μοιραστήκαμε πολλά μεταξύ μας.
Σαν γιατρός, σαν φίλος σαν άνθρωπος!
Τον Οκτώμβριο του 2012 βαριά άρρωστη, τον θυμάμαι να έρχεται και να κάθεται στο απέναντι κρεβάτι. Τα μάτια του είχαν μια ανησυχία αλλά και το χιούμορ του και η φιλοσοφία του απέναντι στη ζωή, μου έδωσαν ώθηση να το ξεπεράσω.
Αυτή τη στιγμή που γράφω τα μάτια μου έχουν γεμίσει δάκρυα.
Χαράς αλλα και λυπης γιατί ο Νίκος θα φύγει για μακρινά ταξίδια.
Επιλογή!
Αλλάζει ζωή!
Χαίρομαι γιατί κάνει αυτό που θέλει και λυπάμαι, γιατι θα μου λείψει!
Στα ταξίδια του Νίκου λοιπόν.
Στο ταξίδι της δικιάς του ζωής , που όμως το πέρασμα από τη δική μας μας άλλαξε, μας δίδαξε μας έκανες χαρούμενούς, μας προβλημάτισε.
Σ’ ένα υπέροχο άνθρωπο που καμία τηλεοπτική εκπομπή δεν τον κάλεσε ποτέ να μοιραστεί τις γνώσεις του, τις εμπειρίες, την άλλη άποψη για τη ζωή!
Ευχαριστούμε Νίκο!
Είμαστε τυχεροί που σε γνωρίζουμε!
Είσαι εκπληκτικός!
Γεμάτος πάθος για τη ζωή!
Και εγώ όταν φοβάμαι να ζήσω, μου το θυμίζεις !
ΥΓ. Και φυσικά δεν θα ξεχάσω όλους τους ανθρώπους από τη μονάδα λοιμώξεων του Ερυθρού.
Η προσφορά τους μεγάλη και συνεχής!