"...Αν μπορέσω και σώσω έστω και έναν που θα διαβασει το blog απο το Aids, μου αρκει." -Ζωή Αγγέλου

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Καταδικάζω τις παγκόσμιες μέρες,όπως την Ημέρα AIDS


Καταδικάζω τις παγκόσμιες μέρες,   
όπως την Ημέρα AIDS, 
γιατί στην καθημερινότητα δυστυχώς, 
το προφυλακτικό ξεχνάς,
και ευθύνες από τους άλλους, ζητάς!


Νομίζω ότι ο μεγάλος τίτλος μου, αυτή τη φορά, ήταν τόσο περιεκτικός που δεν θα μπορέσω να γράψω πολλά.
Είναι αλήθεια πως οι σειρήνες, χτυπάνε δυνατά για το Aids εκείνη την ημέρα.
Μόνο όμως  μέσα από την παιδεία, την οικογένεια και την συχνή  προβολή, από τα μέσα ενημέρωσης, θα μπορέσουμε να ακούμε τις σειρήνες, σαν γνώση και όχι σαν προειδοποίηση κινδύνου.
Πρέπει να γίνει βίωμα, τόσο το προφυλακτικό όσο και η νοοτροπία για τον τρόπο συμπεριφοράς, στους ανθρώπους που μας μεταδόθηκε ο ιός.
Παλεύω μόνη

Η ζωή στο φως 
Αυτή είμαι!. Η Ζωή με ένα πρόβλημα υγείας. Το Aids.
Δεν κρύφτηκα. Χρησιμοποιώ προφυλακτικό από τη στιγμή που το πληροφορήθηκα. Δεν θα μεταδώσω ποτέ εσκεμμένα σε κάποιον τον ίο. Αλήθειες στο φως. Οι δικές μου. Δεν ξέρω για τις δικές σας!

Παλεύω μόνη μέσα από τον υπολογιστή, με το blog μου,  να φτάσουν οι γνώσεις, σ’ εκείνους που τις έχουν ανάγκη.
Γι’ αυτό και όσους θέλουν να με καρφώσουν πισώπλατα τους καταδικάζω!

Καταδικάζω 
Καταδικάζω, τους  ανθρώπους, που θέλουν το ψέμα από την αλήθεια.
Καταδικάζω τα καθάρματα εκείνα που είναι έτοιμοι να με χτυπήσουν για την δική μου πάθηση, ενώ εκείνοι ποτέ δεν έκαναν εξετάσεις. Πολλές φορές είναι φορείς πολλών ασθενειών.
Καταδικάζω, την νοοτροπία ουσιαστικά.
Δεν είμαι δικαστής, αλλά ούτε κι αυτοί που με την πρώτη ευκαιρία είναι έτοιμοι να με επικρίνουν.

Προφυλακτικό




Κλείνοντας θέλω να πω, στο επόμενο ραντεβού της μια βραδιάς που θα κάνεις, είτε έχεις μόνιμη σχέση είτε όχι, χρησιμοποίησε το απλά.

Δεν έχει σημασία, αν έχω κόλλησα από μια μόνιμη σχέση κι εσύ από μια περιστασιακή.

Σημασία έχει, να δούμε το πρόβλημα. Και δεν είναι μόνο το προφυλακτικό αλλά και ο σεβασμός απέναντι στον εαυτό σου και στο σύντροφο σου ακόμα και αν δεν θέλεις να του πεις την αλήθεια για τη κρυφή ζωή σου, τότε προφύλαξη χωρίς καμία επιφύλαξη.

Προφυλακτικό…
Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Το πάθος δεν σβήνει μ’ αυτό. 

Ζωή …..
Υ.Γ Ώρα να πάρω τα χάπια μου …Ευτυχώς είναι πια, μόνο μια φορά την ημέρα. Παλιά κάθε οκτάωρο το ένα και κάθε δώδεκα ώρες τ’ άλλο.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Δικαίωμα στα φάρμακα


Δικαίωμα στα  φάρμακα, που μας  κρατάνε στη ζωή.




Όσο θα περνάει ο καιρός, τόσο και περισσότερο, η κοινωνία που βρίσκεσαι σε αποσύνθεση, θα δείχνει το πραγματικό πρόσωπο της.

Σ’ αυτή τη τρελή κατηφόρα προς την καταστροφή και πριν πάρουμε την τελική στροφή προς το γκρεμό, τα πρώτα θύματα θα είναι οι άρρωστοι.

Προσπαθώ να μαζέψω όλο το κουράγιο και τη δύναμη να σταθώ στα πόδια μου. Οι ιατρικές περιπέτειες των τελευταίων μηνών μ’ έχουν εξασθενήσει. Αλλά δεν υποφέρω μόνο εγώ.
Κοιτώντας γύρω μου, πολλοί άνθρωποι με καρκίνο, νεφροπαθείς και πολλοί άλλοι, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα με τα φάρμακα τους ή την αγορά αυτών.

                                     

Παρόλο που οι άνθρωποι με Aids αντιμετωπίζονται αρνητικά, τόσο από ασθενείς με άλλες αρρώστιες όσο και από τους υποτίθεται «υγιείς»,αξίζει να τονίσω εδώ πως δεν είναι όλοι το ίδιο και υπάρχουν κι εκείνοι που καταλαβαίνουν τον ανθρώπινο πόνο, εγώ θα παλεύω πάντα με αξιοπρέπεια, για το δικαίωμα του ανθρώπου να παραμείνει άνθρωπος.


Έχω δικαίωμα στα φάρμακα που με κρατάνε στη ζωή.
Κάποια στιγμή κι εσύ θ’ αρρωστήσεις
και τότε θα δεις πως τη ζωή διπλά θ’ αγαπήσεις.
Αλλά τώρα που είσαι καλά, όσο και να προσπαθήσεις,
την ελπίδα μου δεν μπορείς να λυγίσεις.




Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012


Κανείς δεν έχει δουλειά πια
Λυπάμαι…

                                           

    Σήμερα δεν έχω το κουράγιο να γράψω πολλά. Ίσως κι εγώ σε λίγες μέρες θα μείνω χωρίς δουλειά, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι.
Δεν μπορώ να γράψω για ελπίδα, όταν δεν μπορώ να την νιώσω πουθενά.

Λυπάμαι, που φτάσαμε στο πουθενά!
Λυπάμαι, που δεν μιλάμε πια !
Λυπάμαι που δεν αντιδράμε πια!




                                                   

Όλα είναι ζωή

Πριν λίγες ώρες γύρισα από το Νοσοκομείο που είχα πάει για ένα έκτακτο δικό μου θέμα.
Ένας τραυματιοφορέας του ΕΚΑΒ, σε μια συνομιλία που είχε με κάποιους  στο θάλαμο αναμονής και συγκεκριμένα με κάποιον κύριο που του είπε πως φοβάται πολύ το θάνατο, αυτός του απάντησε πως «όλα είναι ζωή» κι ας είχε μαζέψει το πρωί, έναν άντρα που είχε αυτοκτονήσει, πέφτοντας από τον 6ο όροφο.
Όλα είναι ζωή, που τελειώνει, ματώνει, φωνάζει, αλλάζει, πέφτει, σηκώνεται, πληγώνεται, χάνεται στη φωνή, στη σιωπή.
Όλα ζωή…Εγώ, εσύ…..

Η ζωή μας, μια βροχή ….
Το πόσο θα κρατήσει, διαφέρει στον καθένα μας …
Καταιγίδα, μπόρα, χαλάζι, τυφώνας…
Όλα ζωή…

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012


Πόσο μαλάκας είσαι, όταν την αλήθεια αποποιείσαι ?

Τ’ άπλυτα σου, θα βγουν στη φόρα
 ότι και να λες, με το ψέμα τώρα



Παρόλο που είμαστε σε μια εποχή, που η Ελλάδα  έχει συγκρουστεί με το παγόβουνο της φτώχειας και αρχίζει να βυθίζεται, εγώ θα συνεχίζω τον αγώνα που έχω ξεκινήσει για το Aids. Μόνη μου, μιλάω με ανθρώπους και τους  ενημερώνω για το blog  μου και που μπορούν ν απευθυνθούν για ν’ πάρουν απαντήσεις, από ειδικούς!



θα μου πείτε είναι τίτλος αυτός ?
Ε ναι !

θα σας εξηγήσω το γιατί !

Ο άνθρωπος που  κουβαλάει  μια λανθασμένη νοοτροπία, είναι καταδικασμένος, για το προφυλακτικό και αν εγώ θα πρέπει να κάνω έρωτα και ότι αυτός έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει. Ν’ απατάει τη γυναίκα του, ή η γυναίκα να οδηγείται σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις , χτυπώντας πάντα εύκολο το φορέα του Aids.

Όλα αυτά, όταν συνυπάρχουν, με το βόλεμα, τη κλεψιά, τη ψευτιά, τα μαύρα χρήματα, τα οικονομικά εγκλήματα, τα βολέματα, οδηγούν στο πουθενά.

Πάμε μπροστά? ή πίσω?
                   
Επιλογή σου 

Πόσο μαλάκας είσαι ?
όταν την αλήθεια αποποιείσαι?
Όταν το ψέμα προτιμάς
τότε όλη σου τη ζωή, υποτιμάς!

Επέλεξε τη ζωή,
ή την ευθεία ψεύτικη, νεκρή  γραμμή.

Δικιά σου φίλε, η επιλογή!



Γι’ όσο είμαι εδώ και πορεύομαι,
 κι αυτή τη ζωή γεύομαι,
 θα σου θυμίζω, κάθε στιγμή,
 για να μην ξεχνώ κι εγώ,
το άδικο δεν το μπορώ!

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Οι τυφώνες της ζωής μας


 Οι τυφώνες της ζωής μας 
καρκίνος –Aids

Στο φίλο μου, Δημήτρη 


Εδώ και αρκετές ώρες, ο μόνος ήχος που ακούγεται στο σπίτι μου, είναι του τυφώνα και των κυμάτων.
Έχω ανοίξει την κάμερα που είναι συνδεδεμένη με την Ν. Υόρκη.
Σκέφτομαι πιο να είναι πιο άσχημο άραγε, ο τυφώνας ή η κακία των ανθρώπων!

Τυφώνας, εναντίον ζωής!
Η καταστροφή!
Φοβόμαστε!
Ανθρώπινο!
Παλεύουμε!
Παραιτούμαστε!

Τυφώνες, συμβαίνουν συχνά στη ζωή μας!
Αids, καρκίνος, αναπηρίες κτλ. Έρχονται, μας ρημάζουν. Αφήνουν πίσω τους νεκρούς, ζωντανούς ή τραυματίες και άλλους με μόνιμες βλάβες.

Είναι δύσκολο να παλεύεις με το Aids!
Το ίδιο δύσκολος όμως είναι και ο καρκίνος!
Διαφέρει, όμως πολύ ο τρόπος  που αντιμετωπίζουν τις δύο αυτές ασθένειες!
Όμως εγώ, πάντα κοιτάω τον άλλον που είναι δίπλα μου κι όχι μόνο τον εαυτό μου!
Ο αγώνας μου είναι αυτός: 
Να αντιμετωπίζεται, το Aids κάποια στιγμή, σαν μια αρρώστια όπως όλες οι άλλες, χωρίς προκαταλήψεις.

Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στο φίλο μου, Δημήτρη, που παλεύει με το καρκίνο εδώ και χρόνια, και τον τελευταίο καιρό περνάει πολύ δύσκολα!

Σ’ όποιον δρόμο ή μονοπάτι και να βρεθούμε εξαιτίας ενός τυφώνα που ονομάζεται καρκίνος Aids, τυφλός, ανάπηρος, και πολλά άλλα, όλοι ανταμώνουμε στο κεντρικό δρόμο του πόνου. 



Ας ενώσουμε την αγάπη!
Ας σμίξουμε την δύναμη!
Ας πορευτούμε μαζί!
Δώστε μου τα χέρια σας !

 
©  free template by Blogspot tutorial