Το νησί της μοναξιάς

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την τηλεοπτική σειρά «το νησί».
Καταλαβαίνω και κατανοώ όσο κανείς άλλος, το πόνο εκείνων των ανθρώπων, που βρέθηκαν φυλακισμένοι από μια αρρώστια τόσο φρικτή όπως εκείνη τότε. Τους φυλάκισαν κάποιοι άλλοι γιατί αποτελούσαν «απειλή» γι’ αυτούς. Οι χειρότεροι περιόρισαν τους πραγματικά αθώους. Τι ειρωνεία!

Παρατηρώ όμως και τις περιγραφές που γίνονται σε διάφορες πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές, σπαράζοντας, περιγράφοντας στιγμές και σκηνές από διάφορα επεισόδια.
Χτυπιούνται για το πόσο συγκινημένοι είναι με την ιστορία του πρωταγωνιστή, αλλά ίσως γιατί ξέρουν καλά πως είναι μακριά τους. Δεν τους αγγίξουν. Δεν τους αφορούν.

Το νησί του Aids με τα 34.000 χάπια

Ότι όμως είναι κοντά τους τον προσπερνούν, εύκολα.
Το δικό μου νησί του Aids δεν το βλέπουν!
Μα είμαι εδώ με τα 34.000 περίπου χάπια που έχω φορτώσει στο νησάκι μου, πιστεύω πως είναι εύκολο να με δείτε, αν ανοίξετε τα μάτια σας.
Αρνούνται. Μόνο όταν όμως μάθουν πως έκανα σεξ ή έρωτα με κάποιον κι ας χρησιμοποίησα προφυλακτικό ψάχνουν την είδηση.
Ψάχνουν το κακό, οι καλοί. Αναζητούν το σκοτάδι ενώ εγώ είμαι στο φώς. Είμαι εδώ. Είμαι παντού.

Έχω επικοινωνήσει κι έχουν έρθει πολλές φορές σ’ επαφή άνθρωποι της τηλεόρασης για να παρουσιαστώ στην εκπομπή τους. Αρνούμαι να παρουσιάσω το πρόσωπο μου.
Μην χτυπάτε. Δεν μπορεί ν’ αλλάξει μόνο ένας άνθρωπος τα δεδομένα αλλά παλεύω προς αυτή τη πλευρά με κάθε τρόπο.
Με το blog που έχω φτιάξει προσπαθώ να χτυπήσω μικρά και μεγάλα κουδουνάκια σ’ όλους τους ανθρώπους. Νέους και μεγαλύτερους.



Αν μ’ ακούτε, ενωθείτε μαζί μου

Αν μ’ ακούτε βρείτε τον τρόπο να ενώσετε το νησί μου με το δικό σας. Φτιάξτε σχεδίες, μπείτε σε πλοία, στείλτε μηνύματα, πάρτε αεροπλάνο ή προσπαθήστε να τραβήξετε το νησί μου πιο κοντά σας. Εγώ χρόνια τώρα παλεύω με τα κουμπιά της καρδιάς μου να σας φτάσω.
Κάποιοι στη διάρκεια της ζωής μου κατάφεραν να ενώσουν το δικό τους νησί με το δικό μου. Όλοι μαζί ενωθήκαμε. Φίλοι, εραστές, σύντροφοι.
Κάποια νησιά δεν χωρίζουν ποτέ κι ας τράβηξαν γι’ άλλα ταξίδια.

Ο δρόμος της καρδιάς και της φωτιάς



Όσο και αν βυθίζομαι πολλές φορές μέσα στη μοναξιά, η τρέλα μου για ζωή δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω.
Γι’ αυτό γράφω. Για ν’ επικοινωνώ μαζί σας. Γι’ αυτό γράφω γιατί, υπάρχω.
Πώς να ησυχάσει η ψυχή μου όταν διψάει γι’ αληθινές λέξεις;
Πώς να γαληνέψει τούτο το σώμα όταν καρτερεί ένα χέρι να τα’ αγγίξει;
Πως μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι όταν τις νύχτες σας χτυπάω τις πόρτες της συνείδησης ;


Επιλέγω το δρόμο της φωτιάς,
μέσα από το μονοπάτι της καρδιάς.
Τις νύχτες με φλόγες στα χέρια, φωτίζω το σκοτάδι.
Τη μέρα με χαμόγελο, περπατάω στον ήλιο.
Είμαι εδώ! Εσείς ;