Κανείς δεν έχει δουλειά πια

Λυπάμαι…

                                           

    Σήμερα δεν έχω το κουράγιο να γράψω πολλά. Ίσως κι εγώ σε λίγες μέρες θα μείνω χωρίς δουλειά, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι.
Δεν μπορώ να γράψω για ελπίδα, όταν δεν μπορώ να την νιώσω πουθενά.

Λυπάμαι, που φτάσαμε στο πουθενά!

Λυπάμαι, που δεν μιλάμε πια !

Λυπάμαι που δεν αντιδράμε πια!

                                                   

Όλα είναι ζωή

Πριν λίγες ώρες γύρισα από το Νοσοκομείο που είχα πάει για ένα έκτακτο δικό μου θέμα.
Ένας τραυματιοφορέας του ΕΚΑΒ, σε μια συνομιλία που είχε με κάποιους  στο θάλαμο αναμονής και συγκεκριμένα με κάποιον κύριο που του είπε πως φοβάται πολύ το θάνατο, αυτός του απάντησε πως «όλα είναι ζωή» κι ας είχε μαζέψει το πρωί, έναν άντρα που είχε αυτοκτονήσει, πέφτοντας από τον 6ο όροφο.
Όλα είναι ζωή, που τελειώνει, ματώνει, φωνάζει, αλλάζει, πέφτει, σηκώνεται, πληγώνεται, χάνεται στη φωνή, στη σιωπή.
Όλα ζωή…Εγώ, εσύ…..

Η ζωή μας, μια βροχή ….
Το πόσο θα κρατήσει, διαφέρει στον καθένα μας …
Καταιγίδα, μπόρα, χαλάζι, τυφώνας…
Όλα ζωή…