Αποκλειστική είδηση

Πιστεύω πως ανήκω στη κατηγορία εκείνων των ανθρώπων, που με τίποτα δεν μπορούν να συμβιβαστούν και να σιωπήσουν.

Έχω την ανάγκη να μιλήσω .Να ουρλιάξω άλλες, φορές .
Να σπάσω τους ψεύτικους καλυμμένους καθρέφτες κι ας ματώσω.
Όμως θεωρώ πως ο λόγος μου εδώ είναι το ίδιο δυνατός χωρίς να προβώ σε καμιά μορφή βίας , που απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο .

Αυτή τη φορά θα σας μιλήσω για ανθρώπους και καταστάσεις που μπορεί κάποιοι ν’ αγνοείται , άλλοι να υποπτεύεσθε και ίσως ελάχιστοι να γνωρίζεται .


Άνθρωποι που πρέπει να γίνουν πρώτη είδηση


Θα αναφερθώ στους γιατρούς που ασχολούνται με το Aids , το νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό.
Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη και περιεκτική, αν και πιστεύω πως οι λέξεις μου είναι πολύ λίγες για να περιγράψουν το πολύτιμο έργο τους..


Οι γιατροί είναι το στήριγμα μας, στον αγώνα που κάνουμε.
Θεωρώ πως η σχέση μας είναι ιδιαίτερα στενή .Είναι πάντα πλάι μας και το σημαντικότερο, ώρες και μέρες, εκτός ιατρείου .

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή, που μου ανακοινώθηκε πως είμαι θετική στον ιό και τον τρόπο που μου συμπεριφέρθηκε ο γιατρός .
Το πόσο ζεστά μ’ αγκάλιασε , μου μίλησε με πλησίασε και μου εξήγησε όχι μόνο ιατρικά αλλά και πρακτικά για τη ζωή μου απ’ εκεί και πέρα . Άγγιξε το χέρι μου και το κράτησε σφιχτά.
Εκείνη τη φρικτή ώρα ήταν το πιο μαγικό άγγιγμα που μου πρόσφεραν, γιατί επιθυμούσα, από κάπου κρατηθώ.

Πόσες νύχτες να ξέρατε , αγχωμένη με αποτελέσματα εξετάσεων από κάποιες παρενέργειες από τα φάρμακα, με ανασφάλειες , με προβλήματα δουλείας , με μοναξιά, πνιγόμουν και αναζητούσα κάποιον να κόψει τη θηλιά. Στάθηκαν πάντα κοντά μου .Σε κάθε ασθενή από εμάς, που το έχει ανάγκη.

Θεωρώ πως οι γιατροί που ασχολούνται με τον ιό του HIV, δεν βρέθηκαν τυχαία στο χώρο αυτό. Μέσα στη ψυχή τους έχουν πολλά αποθέματα αγάπης, τόσο για την άσκηση του επαγγέλματος, που ξεφεύγει σχεδόν πάντα από τα στενά του πλαίσια, για να προσφέρουν απλόχερα κάθε είδους βοήθεια, αλλά και για το σεβασμό που τρέφουν σε ανθρώπους σαν κι εμάς που πολλές φορές και ειδικά στην αρχή νιώθουμε απομονωμένοι, από μια κοινωνία που παίζει θέατρο σε πολλά πράγματα.

Το νοσηλευτικό προσωπικό, έρχεται συχνά σε επαφή μαζί μας, για τις τακτικές εξετάσεις αλλά και για πολλά άλλα που μπορούν να προκύψουν.
Κάθε τρεις μήνες περίπου, η κοπέλα που μου είναι υπεύθυνη για την αιμοληψία, είναι εκεί. Παρών όχι μόνο για λίγα δευτερόλεπτα.
Αισθάνεται την αγωνία μας για τα αποτέλεσμα, την πορεία του ιού και τις συχνές ερωτήσεις μας για τα Τ4 (η άμυνα του οργανισμού).
Μεγαλώνουμε μαζί τους τόσα χρόνια και μοιράζονται κι αυτοί μαζί μας τις δικές τους ανασφάλειες και προβληματισμούς για τη ζωή τους.

Το διοικητικό προσωπικό και ειδικά οι γραμματείς, όπου πέφτει όπως γίνεται πάντα, πάνω τους ,όλη η γραφειοκρατική εργασία. Όλα εκείνα τα χαρτιά που χρειαζόμαστε για χίλιους δυο λόγους.
Επίσης μια φορά το μήνα όταν πάμε για τα φάρμακα, είναι πάντα εκεί να μας εξυπηρετήσουν και να φροντίσουν κάθε λεπτομέρεια.
Μέσα στις σελίδες των περιοδικών που οι περισσότεροι διαβάζετε με αδηφάγα περιέργεια για ν’ «ενημερωθείτε» εκτενέστερα και να δείτε φωτογραφίες γνωστών προσώπων, αλλά και άλλων εντύπων, δεν θα βρείτε πουθενά το πρόσωπο εκείνου του γιατρού και πολύ σπάνια αφιέρωμα για τη ζωή του και τις ώρες που πρέπει να μελετήσει, να κουραστεί αλλά και πολλές φορές αργά το βράδυ ή τα ξημερώματα , όταν μια ανήσυχη Ζωή όπως εγώ, τους τηλεφωνήσει στο σπίτι τους για κάποιο πρόβλημα.
Γι’ αυτό θεώρησα, υποχρέωση μου να αναφερθώ σ’ όλες αυτές τις αξιόλογες προσωπικότητες, που είναι αφανείς ήρωες σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια που κάνουμε και κάνουν για να είμαστε καλά.

Αισθάνονται τη στεναχώρια μας και αυτό έχει πολλές φορές αντίκτυπο και στην προσωπική τους ζωή.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου.


Ζωή …..