Στιγμές μοναξιάς

Ομολογώ πως έχω αρκετό καιρό να γράψω στο αγαπημένο μου blog, που έφτιαξα με τόση αγάπη. Μου έλειψε.
Όμως ήθελα για λίγο να σιωπήσω. Είχα ανάγκη να χαθώ, να βυθιστώ ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι για να μπορέσω να σκεφτώ, να πάρω δυνάμεις, να κάνω ένα καινούργιο ξεκίνα.
Όπως κι έκανα. Άλλαξα δουλειά κι έτσι μου πήρε λίγο χρόνο ώσπου να προσαρμοστώ. Αλλά δεν ήταν μόνο η εργασία μου. Αυτό ήταν η αφορμή. Η αιτία ήταν στο να αναλογιστώ, τι ήθελα πραγματικά να κάνω, απ’ εδώ και πέρα .Δε σταματώ να ζω και ν’ ονειρεύομαι. Κάποιες φορές έχω ανάγκη όμως, να μετρήσω τις δυνάμεις μου. Τις αντοχές της ψυχής μου. Να μείνω ακίνητη. Για λίγο όμως , όπως αυτή τη φορά. Δεν αντέχω για πολύ.

Δε βαστώ να κοιτώ το κενό, σε μια στάση λεωφορείου, περιμένοντας πότε θα περάσει, τ’ όνειρο, η απόφαση, η στιγμή. Μπορεί ν’ αργήσει. Πολλές φορές έχω ξεκινήσει με τα πόδια .
Δεν πειράζει όπου και να φτάσω. Όσο αντέξω. Αλλά δεν θ’ συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου να μην κάνει τίποτα. Μπορεί να συναντήσω στη διαδρομή το λεωφορείο αλλά αν δεν φανεί ποτέ, εγώ θ’ έχω χάσει όλη τη πορεία προς τα δικά μου θέλω. Τη διαδρομή του Οδυσσέα. Τη διαδρομής της ζωής.

Η διαδρομή μαζί με όλες εκείνες τις στιγμές ,που με κάνουν να νιώθω ζωντανή. Ακόμα και τις ώρες που με βαραίνει η μοναξιά. Αλλά της βάζω μουσική, για να γεμίσει με ήχους η σιωπή.
Τις στιγμές που λυγίζω από το φορτίο του Aids. Ναι και τότε !
Οι αγκαλιές και οι πληγές. Χαμογελάω, πονάω, μετανιώνω , πεισμώνω, παραιτούμαι και πάλι από την αρχή.



Είμαι απλά μια γυναίκα γεμάτη από λάθη, πληγές, χαμόγελα, φοβίες, τρέλα, πάθος. Ξεχειλίζω από την ανάγκη να δώσω αγάπη.
Στο παρελθόν μπορεί να τ’ έκανα αλλά θέλω και το παρών να γεμίσω , γιατί νιώθω άδεια αλλιώς.
Σκέφτομαι πολλές φορές πως η προσφορά για μένα είναι στη φύση μου, περισσότερο μάλιστα από το να παίρνω. Το θέλω σίγουρα κι αυτό, αλλά δεν αποτελεί το πρώτο στόχο μου.



Όταν έγραφα αυτό το κείμενο ήταν περασμένες τέσσερις το πρωί .
Κάποια στιγμή κοίταξα γύρω μου. Μέσα μου ! Τι θα ήθελα; Μια
αντρική αγκαλιά... Να με γαληνέψει !
Να με κλείσει μέσα της. Πάει χαμένη άραγε αναρωτήθηκα η στιγμή που δεν έχω αυτόν που τόσο επιθυμώ. Είναι σαν να βάζω τρικλοποδιά στον ίδιο μου τον εαυτό. Κι αυτός μου απαντάει , κλείνοντας μου πονηρά το μάτι.
«Τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη μας ζωή ..»

Είμαι μια τεράστια αγκαλιά και προσμένω άλλη μια ν’ ενωθούμε.



Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μίαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράσειο.

Οδυσσέας Ελύτης