1η Δεκεμβρίου κάθε μέρα...

Η 1 Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί σαν τη μέρα κατά του Aids.
Μια μέρα που στις ειδήσεις θα αφιερώσουν το πολύ είκοσι λεπτά, για να παρουσιάσουν μερικά στατιστικά, για το πόσο αυξήθηκαν τα κρούσματα του Aids και την ιστορία ενός Hiv θετικού, με τους ανάλογους κραυγαλέους τίτλους.
Μα το Aids ουρλιάζει καθημερινά κι όχι μόνο μέσα από ένα δελτίο στα πεταχτά.
Κατά την άποψη μου, θ’ έπρεπε να υπάρχει μια σχεδόν καθημερινή δεκάλεπτη εκπομπή, που ν’ αναφέρετε όχι μόνο στο Aids αλλά στην ηπατίτιδα καθώς και στ’ άλλα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.



1 Δεκεμβρίου μια μέρα για το Aids δεν είναι αρκετή.
Και θα σας ομολογήσω κάτι.
Η άποψη μου είναι, πως οι παγκόσμιες ημέρες είναι για να ξεχνάμε τους σκοπούς για τους οποίους δημιουργούνται αυτές.



Από την ηλικία των εικοσιτεσσέρων (24) περίπου , όταν έμαθα πως είμαι HIV θετική, η μέρα αυτή μου προξενούσε μια απίστευτη θλίψη.
Οι περισσότεροι κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στο Aids κι ας απέχουν μια ανάσα απ’ αυτό ή βρίσκονται ήδη μέσα του.

Θα επαναλάβω για μια ακόμα φορά και δεν θα σταματήσω ποτέ να το γράφω, ότι πιστεύω πως όλοι έχουν Aids, ακόμα και όταν κάποιος δεν είναι φορέας γιατί φτάνει και μόνο η συνενοχή των περισσοτέρων, στο γεγονός ότι δεν φοράνε προφυλακτικό ή δεν κάνουν εξετάσεις.

Σας πληροφορώ πως δεν είναι το Aids που σας τρομάζει αλλά οι αποκάλυψη της αλήθειας, πίσω από τις ζωές σας. Το Aids είναι απλά η αφορμή.



Σίγουρα το ψέμα φοράει πιο ωραία ρούχα και έχει καλύτερους τρόπους και χαμόγελο από την αλήθεια στην αρχή τουλάχιστον. Είναι γυαλιστερό, με πρόσωπο γεμάτο από ενέσεις για να δείχνει πιο φωτεινό αλλά όταν ξεφουσκώσουν όλα αυτά, δε μένει τίποτα.


Υπάρχει πολύ σκοτάδι, πριν να χαράξει

Με έχουν ρωτήσει αρκετοί απ’ εσάς τι κερδίζω με την αλήθεια του Aids.
Να έχω ήσυχη την ψυχή μου!
Πολλοί είναι εκείνοι που προσπάθησαν ν’ ανακαλύψουν το κέρδος μέσα από ένα τέτοιο κείμενο.
Ναι υπάρχει κάτι και θα σας το πω .
Εγώ κερδίζω, όταν προσφέρω.
Ήμουν κι εγώ κάποτε είκοσι.
Αγάπη παρέχω με τη δική μου γραφή κι προέρχεται από την πιο μεγάλη πληγή.
Υπάρχει πολύ σκοτάδι πριν χαράξει και πρέπει να περπατήσω πολύ μέσα σ’ αυτό και να επιβιώσω πριν να χαράξει και να φανεί η αλήθεια. Αλλά μέσα σ’ εκείνο το σκοτάδι υπάρχουν και κάτι στιγμές, ποιος φωτεινές και από τις πιο ηλιόλουστες μέρες, που με κάνουν να ζω.
Αφιερώνω την ενότητα αυτή, στους ανθρώπους που μου έδωσαν και μου πρόσφεραν απλόχερα από τη δική τους αγάπη και το δικό τους φως.
Γιατί για να σας δώσω κι εγώ θα πρέπει ν’ έχει πάρει. Ν’ έχω αποθέματα.

Σ’ ευχαριστώ Νίκο

Αφιερώνω όλες τις μέρες του χρόνου στους ανθρώπους που μου δίνουν απλόχερα την βοήθεια τους ,όταν την χρειάζομαι .
Στο γιατρό μου Νίκο (του υποσχέθηκα πως δεν θα βάλω τ’ επώνυμο του γιατί δεν θέλει δημοσιότητα) για το πόσο ανθρώπινος και πόσο δίπλα μου είναι πάντα, με τα προβλήματα που περνώ κατά καιρούς και ειδικά τελευταία.
Αλλά και στον διευθυντή του νοσοκομείου, Ερυθρός Σταυρός και στους ανθρώπους της μονάδας λοιμώξεων.

Για κάποιους ανθρώπους, όπως οι γιατροί και οι νοσηλευτές και το διοικητικό προσωπικό, η 1η Δεκεμβρίου είναι απλά μια ακόμα ημέρα στο δύσκολο έργο τους.



Με τη μικρή μου αυτή προσπάθεια και με τις λέξεις μου, προσπαθώ ν’ αφήσω το δικό μου σημαδάκι.
Δεν θέλω να το «παίξω» σε καμία περίπτωση πως είμαι η πιο σωστή, ούτε επιθυμώ να φορέσω το προσωπείο της καλοσύνης με αφορμή την αρρώστια.
Γεμάτη λάθη είμαι κι εγώ από τον έρωτα, γιατί θέλω να ζήσω και αντιστέκομαι σ’ εκείνους, που με θέλουν νεκρή, γιατί ζω ουσιαστικά και αληθινά και τους θυμίζω τις ήδη νεκρές ζωές τους.



Κάθε μέρα, είναι ημέρα του Aids Και μέρα, νύχτα προφυλακτικό

Δεν καταδικάσω τη μέρα αυτή. Απλά δεν θέλω να υπάρχει, μόνο αυτή η μέρα για το Aids. Κάθε μέρα πρέπει ν’ αρχίσετε να σκέφτεστε τι γίνεται, παρακάτω. Είναι η στιγμή να κάνετε τις απαραίτητες εξετάσεις !





Και δεν χρειάζεται ομπρέλα,

αλλά καλές σχέσεις μεταξύ μας. Όταν όμως δεν υπάρχει αυτό, στη σχέση που βρίσκεστε, πολλά προφυλακτικά πάντα μαζί σας.



Και για να κάνω λίγο χιούμορ το προφυλακτικό το φοράμε και δεν τ’ έχουμε δίπλα στο τραπεζάκι κι όταν το χρησιμοποιούμε το κάνουμε με το σωστό τρόπο.



Παλεύω

Αυτό το παιδί που κρύβω μέσα μου ακόμα και αν το φυλακίσετε πίσω από τα πιο σκληρά δεσμά θα παλεύω για να προσφέρω αγάπη και ότι μπορώ πάνω στο Aids.
Πάντα έχω στο μυαλό μου, τα παιδιά που πεθαίνουν χωρίς φάρμακα.
Κι όλους εκείνους που έπαψαν από καιρό να νιώθουν άνθρωποι είτε γιατί κάποιοι τους ανάγκασαν ή γιατί τ’ επέλεξαν.



Κλείνοντας αυτή την ενότητα σας χαρίζω το πιο πλατύ μου χαμόγελο. Μετά από τη λήψη 34.000 περίπου φαρμάκων, όλα αυτά τα χρόνια μπορώ ακόμα να ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και να ονειρεύομαι πως προσφέρω σ’ όλους εσάς κάτι από την πληγή μου που κατάφερα να την μετατρέψω σε κινητήριο δύναμη για να δημιουργήσω, ν’ ερωτευτώ ν’ αγαπήσω, ν’ επιθυμήσω. Να ζήσω!



Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας και τα μηνύματα που μου στέλνετε κατά καιρούς.


Ζωή …



ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είν' εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.



Οδυσσέας Ελύτης